English
Սա Հայաստան է ու վերջ․ շենացնենք ազատագրված Հայաստանը
Մենք շատ ենք հող կորցրել․ մենք՝ հայերս։ Կորցրել ենք տարիներով, տասնամյակներով, դարերով։ Կորցրել ենք մետրերով, կիլոմետրերով, ծովերից մինչեւ ծով կորցրել ենք։ Ու ասես կորցնելը, ջարդվելը, տանջվելն ու ձեռնունայն մնալը դարձել էր ճակատագիր, ճակատագրից էլ՝ բնավորություն։ Միշտ էլ ունեցել ենք առանձին անդրանիկներ ու չաուշներ, վարդաններ ու մուշեղներ, ովքեր այս կամ այն ժամանակ, այս կամ այն կերպ պայքարել են թալանչիների, սպանողների ու ցեղասպանողների դեմ։ Սակայն եկեք խոստովանենք, որ մենք ինքներս մեր հիմնական դիմագիծը ներկայացրել ենք որպես ցեղասպանված, կոտորված, կորցրած։ 1988 թ․ մի շատ կարևոր շրջադարձ տեղի ունեցավ․ սկսվեց Արցախը պաշտպանելու գործընթացը։
Հայ մարդն զգաց, որ էլ կորցնելու տեղ չունի, զգաց, որ իր ապրելու իրավունքը գտնվում է Արցախում, զգաց, որ «եթե կորցնենք Արցախը, մենք կշրջենք մեր պատմության վերջին էջը»։
